Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
Για το πόσο δυσάρεστα και επιβλαβή για τον Ελληνισμό υπήρξαν τα αρνητικά ιστορικά φορτία μνήμης που φέρνουν μαζί τους οι τριμερείς και οι πενταμερείς για την Κύπρο, δεν χρειάζεται νέα εξιστόρηση. Όπως επίσης για τις κατά καιρούς διμερείς, ως προς την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Διασκέψεις συνώνυμες με παγίδες και δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς γιατί ο κοινός αυτός τόπος των διμερών, τριμερών και πενταμερών, προδικάζει μια ανάλογη τύχη στην επικείμενη πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Πόσο μάλλον, όταν θα έχει ήδη προηγηθεί, η έναρξη των διερευνητικών.
Οι οποίες αν είναι το δέντρο, τότε το γνωστό, από τις λεκτικές αναφορές, δάσος, δεν είναι άλλο, από την πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Και αν οι διερευνητικές αποδειχθούν, όπως φαίνεται, και αυτές δάσος, εξ ου και η εντεινόμενη πύκνωση των ημερών με τις ύβρεις περί προβοκάτσιας, μετά των νέων πολλαπλών απειλών και αξιώσεων, τότε η πολυμερής διάσκεψη θα θυμίζει το δάσος του Αμαζονίου.
Και αυτή είναι η ταμπακιέρα, από την οποία η Τουρκία προσδοκά να αντλήσει οφέλη επί οφελών. Από την αναβάθμιση της Τουρκοκυπριακής μειονότητας, όχι μόνο σε κρατίδιο, όπως προέβλεπε το απορριφθέν μετ επαίνων, σχέδιο Ανάν! όχι μόνο ως κρατική οντότητα!! αλλά ως χώρα!!!
Πέραν δε αυτών, από απρόσκλητος επισκέπτης της Ανατολικής Μεσογείου, να νομιμοποιηθεί ως προνομιούχος διεκδικητής. Και επιπλέον, με βάση τη σύνθεση των συμμετεχόντων κρατών, να εξασφαλίσει, από πολύ καλύτερες θέσεις, τη λεγόμενη επίλυση του λεγόμενου Κυπριακού. Στην ουσία την προετοιμασία της έξωσης του Ελληνισμού από τις ιστορικές του εστίες και θάλασσες.
Και μόνον οι τυφλοί δεν θα βλέπουν ότι οι αποσύρσεις των ερευνητικών σκαφών, “Oruc Reis” και “Barbaros”, όχι μόνο είναι προσωρινές αλλά συνιστούν και δόλωμα για αφελείς.
Κατά τα άλλα, είναι πολύ λυπηρό που η υπαρκτή Ευρώπη έμεινε στα χέρια του Ισπανοποιημένου Καταλανού Μπορέλ, ώστε να διακονήσει την Τουρκική πρόταση που αποδέχθηκε η Ε. Ε. και μαζί, ως μη όφειλε, ο Ελληνισμός, για την λεγόμενη Πολυμερή.
Και ότι πέραν της σημαιοφόρου Γερμανίας της Ευρωπαϊκής Δεξιάς και τους ιστορικούς δεσμούς με φασιστικά καθεστώτα, υπάρχουν πολλές Κεντροαριστερές και Αριστερές Κυβερνήσεις και Κόμματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αλληθωρίζουν προς τον Τουρκικό φασισμό. Και τον στηρίζουν, όπως στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε. Ε., μετά της αποστολής Προεδρικών επιστολών κλπ.
Ας το βλέπουν και αυτό, όσοι ημεδαποί έλπιζαν σε επιβολή κυρώσεων. Και οι οποίοι σήμερα συνεχίζουν να ελπίζουν ότι έχει να προσφέρει κάτι και η πολυμερής για την Ανατολική Μεσόγειο.
Ε, είπαμε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά εδώ πρόκειται, όχι απλά για μια 85χρονη, που την κάλεσαν να εμβολιαστεί για τον covid19, αλλά για μια μουμιοποιημένη κατάσταση.
Γι αυτό έγκαιρα όφειλε η Ελληνική Κυβέρνηση να προωθήσει την ακύρωση της πολυμερούς, που πολύ κακώς, κάκιστα αποδέχθηκε κατά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Και που δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο κακό και χειρότερη ήττα, από το μη βέτο, αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη αποδοχή της πολυμερούς.
Επειδή δε η Τουρκική λέξη “σάρα” σημαίνει την επιληψία, δεν γνωρίζω, αν όντως η φράση: “η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα”, έλκει την προέλευση, από την Τουρκική γλώσσα. Όμως είμαι βέβαιος ότι επί του προκειμένου “η σάρα και η μάρα” δεν είναι άλλο από τις διμερείς, τις τριμερείς, τις πενταμερείς και τις πολυμερείς διασκέψεις.
Όσο τώρα για “το κακό συναπάντημα”, πέραν της ιστορίας και της πολιτικής, συνηγορεί υπέρ της συγκεκριμένης φράσης, η κυριολεκτική ερμηνεία. Τόσο η απορριπτέα έννοια που περικλείει και αναδίδει η λέξη “συναπάντημα”, που, όπως τονίζουν τα λεξικά, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, προμηνύει το κακό, όσο και η ίδια λέξη “κακό”, που τα δυο μαζί κακά, θα μας προκαλέσουν, άλλη μια ανήκεστο βλάβη. Με πρώτο στην ημερήσια διάταξη, το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποφράδας για τον Ελληνισμό, και στόχο τον γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ακρωτηριασμό του Ελληνισμού, μετά του γκριζαρίσματος ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Μια πολυμερής διάσκεψη, ίσαμε δέκα φορές τη λεγόμενη συμφωνία της Μαδρίτης.
Παρόλα αυτά, αν υπάρχει κάποιο έστω καλό συναπάντημα αυτό βρίσκεται ανάμεσα στην Κύπρο και στην Ελλάδα, με βάση το Ελλαδοκυπριακό μνημόνιο και τη θαλάσσια ένωσή τους, με κοινή και ενιαία ΑΟΖ. Ναι μεν δύσκολο εγχείρημα, όμως απολύτως αναγκαίο. Εννοείται μετά της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, στις πέντε Ελληνίδες νήσους: Καστελόριζο, Ρόδο Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, στις οποίες προστίθενται τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα.
Πέραν όμως αυτών, εάν μονομερώς προχωρήσουμε στην ανακήρυξη, όπως έχουμε το δικαίωμα, όσο και στην οριοθέτηση μιας ευθείας γραμμής, με την ένωση των δύο προσδιορισμένων με συντεταγμένες σημείων, του δυτικότερου “Ε” της συμφωνίας Ελλάδας Αιγύπτου, με το νοτιότερο “16” της συμφωνίας των θαλασσίων ζωνών Ελλάδας Ιταλίας {Βλέπετε Εικόνα Α΄,}, τότε τα δυο μισά πελάγη, το Νότιο Κρητικό και το Νότιο Ιόνιο Πέλαγος, μετεξελίσσονται αυτόματα σε δυο ολόκληρες θάλασσες:
Η Κρητική αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, και η αντίστοιχη Ιόνια. Μεγαλώνει δηλαδή η υπαρκτή Ελλάδα, τρεις φορές. Μια η υφιστάμενη. Μία θαλάσσια Ελλάδα μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, και άλλη μία μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας.
Οπότε απευθυνόμενος κανείς προς τον πολιτικό Ελληνισμό, δικαιούται να του πει: “Διαλέγετε και παίρνετε”: “Διερευνητικές διμερείς και πολυμερή για την Ανατολική Μεσόγειο, με όσα κακά και αν αυτές συνεπάγονται;” ή το “Ελλαδοκυπριακό μνημόνιο”, και “Μια απλή όσο και έξυπνη πρόταση για την άμεση οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας Λιβύης;”
Πολλοί γράφουν, και ορθά, κατά των διερευνητικών και κατά της σημερινής Κυβέρνησης, όμως δεν έχω δει να προτείνουν κάτι. Μάλιστα κάποιοι αρθρογράφοι, συναθλητές του Μαραθώνιου εθνικού αγώνα, σκεπτόμενοι όμως με το μισό εγκέφαλο, με τον άλλο μισό να μη λειτουργεί λόγω πολιτικού εγκεφαλικού, παρέχουν άσυλο σε πλευρές της ημεδαπής Αριστεράς. Έχοντας μάλιστα επιλεκτική αμνησία, δεν θυμούνται, λόγου χάριν, τι στάση κράτησαν πολλά πρώην Κυβερνητικά στελέχη, απέναντι στην Κύπρο, κατά το εκεί Δημοψήφισμα του 2004. Οφείλω αυτό να το πω τιμώντας τη μνήμη του αείμνηστου Τάσσου.
